Mannelijkheid mag (en moet misschien wel) ook draaien om kwetsbaarheid

Dat mannen het moeilijk vinden om te praten over hun mentale gezondheid en

psychische klachten is al lang geen verrassing meer. De cijfers van de laatste jaren

geven een keihard beeld. 2/3e van de zelfmoordpogingen in Nederland wordt

gedaan door mannen. 66% van de zelfmoordpogingen in ons land wordt dus gedaan

door mannen. Wereldwijd is het zelfs zo dat er elke minuut één man sterft als gevolg

van zelfmoord. En als we het eens van de andere kant bekijken. Hoeveel mannen

heb jij in je omgeving die open over pijnlijke gevoelens en emoties praten? Hoeveel

mannen zijn er om jou heen die het zeggen als ze er mentaal even niet uitkomen en

hulp nodig hebben? Hoeveel mannen durven kwetsbaar te zijn? Of het zelfs aan te

geven als er suïcidale gedachten rondspoken in hun hoofd. Dat zijn er niet zoveel.

En dat is nou net het probleem. Maar wat is dan de oplossing?

Voor we daar induiken vertel ik je graag eerst iets over mijzelf. Ik ben Thies en ik ben

lange tijd mentaal ziek geweest. Daar kon je al over lezen in mijn blogs over

kwetsbaarheid op de werkvloer (lees deze hier) en wat Britney Spears ons kan leren over

eenzaamheid (lees deze hier). Ik zal er in dit blog dus niet teveel over uitweiden. Wat je wel

moet onthouden hieruit is dat ik een man ben en dat ik met meerdere mentale ziektes

te kampen heb gehad. Wat mij denk ik onderscheid van andere mannen is dat

ik open en kwetsbaar kan praten over mijn mentale problemen. Midden in mijn eerste

burn-out en depressie – november 2019 – ben ik mijn Instagram

account @Thiescipline gestart. Op dit account deel ik mijn struggles, wat ik doe om

uit mijn mentale ziektes te komen en tips en tricks hoe anderen ook aan hun mentale

gezondheid kunnen werken.

Het grappige is: ik was vroeger juist helemaal niet open over hoe ik mijn

gevoelens. Ik kropte alles op en liet niemand toe. Pas toen ik in mijn burn-out en

depressie belandde ging de knop om. Die knop moest wel om. Want als opkroppen

en niet praten over mijn emoties mij in die situatie lieten belanden, dan moest ik maar

eens totaal het tegenovergestelde gaan proberen. Openheid, kwetsbaarheid en

delen dus. Ik ben er nog iedere dag dankbaar voor dat ik die knop heb omgezet en

dit is gelukt.

In mijn tweede depressie heb ik namelijk ook te maken gehad met suïcidale

gedachten. Ik weet wat het is om niet meer te willen. Dat het enige waar je eigenlijk

alleen behoe