Nergens anders lijkt het taboe op praten over mentale gezondheidzo groot als op de werkvloer.

Een blog over werken met psychische klachten & mentale problemen.

Hoi, ik ben Thies. En ik was lange tijd mentaal ziek en mijzelf behoorlijk kwijt. Maar later meer

daarover. Laat ik beginnen met mijzelf iets meer te introduceren. Ik ben woonachtig in het bruisende Amsterdam, houd van sport, films, honden, reizen, lezen, wandelen en zelfontwikkeling. Klinkt als een redelijk normale 31-jarige zou je denken, toch? Alleen in die 31 keer dat ik om de zon heb mogen draaien ben ik ook gediagnosticeerd met twee keer Post Traumatisch Stress Syndroom, een burn-out, twee depressies, een negatief zelfbeeld en heb ik ook flink wat overgewicht verloren. Het is een flinke rugzak aan psychische klachten en mentale ziektes die ik meedraag. Op dit moment kan ik gelukkig zeggen dat ik ze allemaal overwonnen heb, maar het was geen gemakkelijke weg.

Deze reis in mentale gezondheid begon ik actief te delen op Instagram toen mijn burn-out en eerste depressie werden gediagnosticeerd. Toen ik die diagnose kreeg verklaarde dat een heleboel dingen en viel veel op zijn plek. Ik had een heftig jaar achter de rug met familie- problemen, issues op werk, hoge verwachtingen van mijzelf en het niet uitten van mijn gevoelens. Ik liep compleet vast. Het viel mij echter op dat ik weinig mannen om mij heen en ook op social media zag die open zijn over hun mentale problemen en psychische klachten. Dus ben ik @thiescipline begonnen op Instagram, om als man open te zijn over mijn mentale ziektes en de reis die ik daarin aflegde.

Tot zover mijn introductie. In dit blog wil ik het graag hebben over werken met psychische klachten en mentale problemen. Specifiek omdat we op dit moment niet alleen in een Corona-crisis zitten, maar ook in een crisis van mentale gezondheid. Ik zie in ons land een steeds grotere groep mensen mentale klachten en psychische problemen ervaren. Om het nog maar niet te hebben over de vloedgolf aan burn-outs die ik ook nog verwacht in de komende jaren. Het lijkt er op dat de druk die op ons leven staat voor veel mensen resulteert in een olievlek van mentale ziektes. Druk om een sociaal leven te hebben, te sporten, gezond te eten, hobby's te onderhouden. Druk om een goede vader, moeder, vriend(in), broer, zus, oom, tante te zijn. En ja, ook werkdruk draagt hier aan bij.

De redenen voor mijn burn-out en depressie 2 jaar geleden waren deels persoonlijk, maar ook grotendeels te wijten aan mijn werk op dat moment. Een ongezonde relatie met mijn werkgever, hoge werkdruk, hoog verantwoordelijkheidsgevoel, perfectionisme en niet met emoties om kunnen gaan zijn een erg giftige cocktail op de werkvloer. Bij mij resulteerde dat in een burn-out en vervolgens 4 maanden niet kunnen werken. Ik kan mij nog herinneren hoe schuldig ik mij voelde richting mijn collega’s dat ik thuiszat, terwijl zij mijn werk moesten oppakken en verder moesten werken. Achteraf gezien een duidelijk signaal dat mijn prioriteiten verkeerd lagen. Ik kon op dat moment niet goed genoeg voor mijzelf zorgen, waardoor ik ook niet voor goed werk kon zorgen. Over mijn eerdere psychische klachten en mentale problemen was ik nooit open geweest tegen mijn werkgever en op de werkvloer. Simpelweg omdat ik mijn werkgever en collega’s op dat moment geen stok wou geven om mij mee te slaan. Het idee dat je wordt tegengehouden in je carrière en misschien wordt benadeeld op je werk als je er open over bent is denk ik iets wat veel mensen met mij delen. Daarnaast moet je ook nog maar geluk hebben met een begripvolle werkgever die je

steunt in je ziekte en/of psychische problemen. Het is een combinatie van factoren die het erg moeilijk maakt om open te zijn over waar je mee worstelt in een mentale ziekte. Nergens anders lijkt het taboe op praten over mentale gezondheid zo groot als op de werkvloer.

Die stok om mee te slaan als je open bent over je mentale problemen. Het is een mooie metafoor. Ik dacht op dat moment dat ik mijn werkgever en collega’s niet de kans wou geven om mij te pakken op mijn mentale problemen. Nu weet ik echter dat kwetsbaarheid juist kracht is. Je hebt die stok zelf in handen als je ervoor kiest om open te zijn. Daarmee bedoel ik dat je kwetsbaar opstellen op de werkvloer een krachtig middel is om het taboe te doorbreken en misschien zelfs een verandering in de bedrijfscultuur aan te brengen. Want als zoveel van ons thuis komen te zitten met psychische problemen en de werkdruk bij velen van ons zo hoog is, wordt het dan niet eens tijd dat we het gesprek over mentale gezondheid gaan voeren op ons werk? Dat we gaan vragen wat een werkgever kan doen om onze mentale gezondheid te verbeteren? En dat we collega’s kunnen steunen als ze aangeven dat ze het psychisch zwaar hebben?

Persoonlijk besloot ik om het roer volledig om te gooien en alles open te gooien op mijn werk. Ik deelde dat ik in een burn-out en depressie zat en veel van mijn collega’s begonnen ook mijn Instagram-account te volgen waardoor ze op de hoogte waren van mijn strijd. Veel hulp van mijn werkgever heb ik er niet in gehad, behalve een traject bij de bedrijfsarts. Ik denk dat ze simpelweg niet wisten hoe ze er mee om moesten gaan en welke hulp ze konden bieden. Niet dat ik dat ook nodig vond. Voor mij was het genoeg dat ik zelf de kracht had gevonden om open te zijn en kon delen welke problemen in had. Liever worstelen met mijzelf in het licht waar anderen het kunnen zien, dan alleen in de schaduw blijven vechten zonder hulp.

Dat ik die knop om heb kunnen zetten betekent niet dat dat voor jou misschien gemakkelijk is. De werkvloer is simpelweg niet altijd een veilige omgeving om het achterste van je tong (en hersenen) te laten zien. Je wil niet als zwak gezien worden of anders worden behandeld omdat je strijdt met jezelf. Toch hoop ik dat je de kracht en moed kan vinden om er over te praten op je werk. Als jij psychische klachten en/of mentale problemen hebt dan is dat namelijk onderdeel van jou. Net zo goed als dat je misschien een Volkswagen rijdt of dat je vader of moeder bent. Het is (op dat moment) een onderdeel van jouw leven. Het niet kunnen bespreken van dat onderwerp of er niet open over kunnen zijn betekent eigenlijk dat jij niet je hele zelf bent op de werkvloer. Het probleem ontkennen of verzwijgen gaat ook niet helpen in het probleem oplossen. Daarnaast kan juist de verbinding met collega’s of je manager of baas ervoor zorgen dat je misschien de weg omheen weet in te slaan.

Alleen al weten dat je niet alleen bent en dat er mensen zijn die naar je luisteren en helpen en steunen kan een wereld van verschil maken.

De keuze om er open over te praten en je problemen te delen is volledig aan jou. Net zoals het ook