Mijn eerste keer…. ‘Life changing’

Dit wordt mijn eerste keer… en ik vind het een beetje spannend. Het gaat namelijk over mijn ‘life-changing-moment’. Ik heb dit nog nooit eerder gedaan en treed compleet uit mijn comfortzone. Ik ga jullie deel maken van mijn burn-out (die nu al 2 jaar duurt). Mijn doel? Jullie inspireren!

Om te beginnen was het voor mij echt enorm twijfelen of het wel verstandig is om hier ‘in openbaarheid’ over te schrijven. Immers heb ik 1.300 connecties op LinkedIn en ruim 500 vrienden/familie op facebook, die dit kunnen lezen. Wat gaan zij ervan vinden? Wordt het straks tegen me gebruikt bij sollicitaties? Kan dit mijn werkzame toekomst schaden?

Onlangs was Monique Heffels, bestuurder van Radar, bij mij op de lunch. Zij gaf me daarin een heel treffend advies: ‘Bianca… werkgevers die je een burn-out aanrekenen of je hierom veroordelen, zijn werkgevers die niet bij jou passen’. Daar heeft ze natuurlijk een punt. Bovendien mag ik ook wel wat vertrouwen hebben in mezelf en in de mensen om mij heen.

Mensen die mij goed kennen, weten dat ik een open en integer persoon ben. Dat ik confrontaties durf aan te gaan (ook met mezelf). Desondanks maak ik een sprong in het diepe door het schrijven van deze blog, maar ik heb vertrouwen. Enerzijds omdat ik geloof in de ‘kracht van kwetsbaarheid’. De herkenning en verbinding die daardoor ontstaan. En anderzijds omdat ik een taboe wil doorbreken (schaamte over psychische kwetsbaarheid). Ik wil beweging brengen, voor mensen die het gevoel hebben dat ze vastzitten. Ik wil hoop geven, aan lotgenoten die het even niet meer zien zitten. Ik wil dankbaarheid uiten, voor mensen die mij omringen en voor wie dit ook geen makkelijke periode was en nog steeds is. Weet dat je niet alleen bent.

Nou daar gaat tie:

In juni 2019 ben ik uitgevallen met een zware burn-out. Dit was niet mijn eerste keer - 10 jaar geleden een light-variant gehad. Ik wilde zo snel mogelijk af van dit rot gevoel dus ging ik heel hard werken aan mijn herstel. Dus…. hup… aan de bak en gaan met die banaan. Natuurlijk wist ik ook wel dat dit niet zo werkt, maar daar wilde ik nog niet aan. Ik gaf al mijn spaargeld uit aan yoga, coaching, familie-opstellingen, loopbaantrainingen, psychotherapie en nog veel meer. Alles om maar bij mijn gevoel te komen.

Als strateeg van beroep kan ik heel goed analyseren. Zo ook waar de burn-out vandaan kwam. Zelfs wat ik eraan kon doen. Toch kreeg ik geen controle. Na coaching sessies ging ik steeds met mooie inzichten en een beter gevoel naar huis. Toch lukte het me niet die spreekwoordelijke laatste stap te zetten. In vaktermen heet dat ‘internaliseren’. In mijn woorden: nieuw gedrag dat wel werkt, eigen maken én toepassen. Ik heb ontzettend veel gehad aan mijn hulptroepen en dank mijn coaches oprecht. Toen mijn traject was afgerond, had ik echter het gevoel met mijn koffertje aan inzichten en tools buiten te staan, maar nog tijd nodig te hebben om deze te testen en me eigen te maken.

Toen kwam Dunja Mucha van Huis van Herstel op mijn pad. We ‘kenden’ elkaar via een Facebookgroep, voelden beiden een persoonlijke klik en besloten bij mij thuis thee te drinken. Toen vertelde ze over het 12 weken durend programma dat Huis van Herstel aanbiedt.

Ik zei meteen JA; dit is een cadeau voor mezelf! Lekker creatief bezig zijn en even uit mijn hoofd. Mijn hoofd liep namelijk he-le-maal over!

Wat me uiteindelijk het meeste heeft gebracht, is dat er echt naar mij werd geluisterd. En het samenzijn met gelijkgestemden. Ik voelde me gesteund in al mijn overweldigende emoties en gedachten.

Elke bijeenkomst starten we met een vragenronde. Dit doen we aan de hand van een werkboek volgens de LOVE-methodiek: Loslaten, Overgave, Vertrouwen en Ervaren.

Ik vind het bijzonder dat iedereen om de beurt antwoord geeft maar dat je NIET op elkaar mag reageren. Dat klinkt misschien vreemd, maar het effect is bijna magisch. Doordat anderen niet op je mogen reageren, wordt er pas écht naar je geluisterd. Je verhaal wordt niet ‘gekaapt’ door ‘ja, dat heb ik ook… of de ander die jouw verhaal afmaakt met zijn of haar eigen ‘kleurspoeling’. Je blijft bij jouw eigen proces en voelt je daadwerkelijk gehoord. Alles mag er zijn, zonder schaamte, zonder oordeel. Hoe mooi is dat?!

Mijn valkuil en bescherming was, dat ik steeds naar mijn hoofd schoot en alles feilloos analyseerde. Nou, geloof me… halverwege het programma ‘knapte’ ik ook. Ik kan je vertellen dat dit bevrijdend voelde. WAUWWWW. Dat had ik nodig! Na deze intensieve sessies gingen we met zijn allen mediteren…. Even terug naar jezelf. En daarna? Lekker knutselen en verstand op nul… zaaaaalig! Maar ook dan word je met jezelf geconfronteerd: weerstand (ik wil echt niet macrameeën), perfectionisme (het is niet mooi genoeg), overprikkeling (het is te druk om me heen) en ga zo maar door. Al deze emoties mochten en mogen er zijn. We zijn immers in een veilige omgeving. Een omgeving waarin ik me nooit veroordeeld heb gevoeld. Een omgeving waar alles er mag zijn.

Weet dat ik heel ‘kritisch’ ben als het gaat om inzetten van hulp. Ook in mijn beroep hecht ik veel waarde aan gelijkwaardig partnerschap en vertrouwen. Deze vormen voor mij een fundament om samen op te bouwen. Ik overweeg bewust met wie ik in zee wil gaan. Maar deelnemen aan het programma bleek voor mij een schot in de roos!