Vanaf het moment dat je weet of voelt dat jij iets anders nodig hebt om je gezondheid te bewaren, verandert het: je leven zoals je tot dat moment dacht dat het was. Zoals je tot dat moment naar de toekomst keek. Zoals je tot dat moment dacht een rol in de toekomst van anderen te zullen zijn.
De draad weer oppakken
Herstellen van je fysieke en mentale kwetsbaarheid, genezen is niet altijd mogelijk, kost tijd en energie die je in die periode niet aan andere zaken kunt besteden. Velen van ons komen daar telkens weer op een harde manier achter. Want je wilt je zo graag weer onderdeel van een groep voelen. Je wilt weer ergens bij horen en meedoen. Telkens wanneer je je weer ietsje beter voelt neig je naar terug naar wat je gewend was. Wil je de draad weer oppakken waar je gebleven was. Maar net als bij een breiwerk met een ingewikkeld telpatroon dat je maanden of soms jaren hebt laten liggen is het oppakken en weer doorgaan helemaal zo ‘gewoon’ niet. Je moet weer helemaal uitzoeken waar in het patroon je gebleven bent, moet weer helemaal de gang in het breien in de vingers krijgen, iets waar je voorheen helemaal geen moeite mee had. En terwijl je met dat uitvogelen bezig bent kom je er misschien achter dat je het patroon niet mooi meer vindt, of het kledingstuk niet meer nodig hebt. En nu je eens om je heen kijkt, draag je deze kleuren of deze stijl inmiddels niet meer. Je smaak is verandert.
Eenzaamheid is het tegenovergestelde van verbondenheid
Zo gaat het ook bij je herstel proces. Een proces dat je grotendeels alleen, of los van je naasten, je werk, je leven dat je gewend bent, doet. In een andere setting, met andere mensen, leer je nieuwe vaardigheden, leer je omgaan met je lichaam of je brein zoals het is. Leer je je leven vormen rondom de behoefte die je hoofd of lichaam heeft om gezond te blijven.
Ondertussen draait de maatschappij door, zo ook de levens van je naasten, op de manier en het tempo als altijd. Gaandeweg je herstel verandert jouw manier van je door de dag bewegen. Je bezit nog steeds je kennis ook al zijn je vaardigheden misschien minder soepel, voer je je werk op een ander tempo uit of kom je er achter dat wat je deed niet meer past.
Je naasten en jijzelf hebben misschien moeite met de veranderende jij. Missen de persoon die jij altijd was of vinden het moeilijk om rekening met je te houden. Jijzelf vindt het waarschijnlijk net zo moeilijk om om hulp te vragen of grenzen aan te geven omdat jij je oude zelf ook mist ook al vraag je je af hoe je het ooit voor elkaar kreeg om te doen wat je altijd deed.
Het lijkt wel alsof je dobberend op zee bent beland, het land waar je vandaan komt is uit beeld verdwenen en het land waar je naartoe wilt laat zich nog niet zien. Je voelt je overgeleverd aan waar de wind je heen waait en probeert uit alle macht je bootje overeind te houden terwijl de zee hoge golven tegen je bootje klotst. Als je even ruimte hebt om om je heen te kijken zie je dat al je medepatiënten in een eigen bootje zitten en in andere richtingen uit waaieren. Ook bij die groep hoor je blijkbaar niet meer…
Voordeel van eenzaamheid
Dobberend op zee kun je ook een bepaalde rust gaan ervaren. Rust dat je even niet aan verwachtingen van anderen hoeft te voldoen, rust om überhaupt even niks anders te hoeven dan voor jezelf en je bootje zorgen. Rust die stiekem misschien wel zo fijn is dat je, bewust of onbewust, besluit niet actief op zoek te gaan naar contact met anderen. Het kan heel prettig voelen om (een tijdje) geen sociale contacten te hebben. Zo ontstaan er geen confrontaties, hoef je geen grenzen aan te geven of een manier te vinden om te gaan met emoties. Van jezelf en van anderen. Zo heerlijk in je bubbel kan alleen zijn best comfortabel voelen. Meer hierover lees je in het blog van Bianca. En toch… hoe groot de zee ook mag zijn, er komt een moment dat je andere bootjes tegenkomt of misschien wel een groep dolfijnen die voor je bootje uit gaan zwemmen of die salto’s boven het wateroppervlak gaan maken. Je schrikt je waarschijnlijk te pletter, zoveel reuring er ineens om je heen is na deze vredige stille periode. Je weet niet goed of je wel zin hebt in dit contact. Je merkt misschien dat je je ongemakkelijk voelt om ‘ een kletspraatje’ te hebben of plezier te beleven en vraagt je af of je nu bij dit bootje aan moet haken of de groep dolfijnen moet volgen. En of je dat wel wilt. Je voelt je misschien schuldig want jee, wie kan nou zeggen dat ie tussen duikelende dolfijnen heeft gevaren, dat het heel fijn was maar dat je twijfelde of je daar meer van wilde?!
Oude contacten herstellen, nieuwe contacten en bezigheden aangaan vraagt de nodige energie en kan een periode zijn waarin van je gevraagd wordt telkens uit je comfortzone te komen. Dit kan gepaard gaan met twijfel en moedeloosheid, met angst ook of het wel weer goed komt met je.
Als je dit herkent, weet dan dat herstel niet in 1 rechte lijn verloopt. Je mag op onderzoek uit. Gun jezelf de tijd om te ontdekken wat en wie niet (meer) bij je past. Gun jezelf de ruimte om te wennen aan een andere manier van leven. Om je eigen tempo te vinden en zelfs om je eigen route te kiezen, ook als deze anders is dan de mensen om je heen.
Een eenzaam hart
Je omgeving deelgenoot maken van deze inzichten, van je worsteling om weer vaste grond onder je voeten te krijgen en vorm te geven aan je leven met de opgedane kennis over je mentale en fysieke belastbaarheid is niet altijd makkelijk. Het gevoel nergens meer bij te horen, dat je nog volop je hervonden zelf leert te vertrouwen en dat je niet kunt of durft te delen waar je mee bezig bent geeft je het gevoel dat je niet kunt zijn wie je bent. Dat maakt het verkleinen van je gevoel van eenzaamheid gedurende je herstel tot een uitdaging. Je kunt zelfs op het punt komen dat je al je (her)vonden inzichten, alle opgedane kennis liever aan de wilgen hangt en terug wilt kruipen naar het leven dat je kende, naar de mensen die zo vertrouwd voelen of gewoontes die niet bijdragen aan je herstelproces. Zeker in een maand als deze waarin het ene na het andere (familie) feest georganiseerd wordt, kan het lastig zijn om je grenzen te bewaken. Lees hier het blog van Alicia voor tips.
Op een gezonde manier je eenzame hart voeden.
Er zijn ook andere manieren om je eenzame hart te vullen, manieren die blijven bijdragen aan je herstel en waarbij je helemaal jezelf kunt zijn. In dit artikel/blog delen we een aantal ideeën met je over wat je zoal kunt doen om je weer te verbinden met mensen en bezigheden om je eenzaamheid te verkleinen.
Vind je het lastig om te onderzoeken hoe jij tot rust kunt komen neem dan vrijblijvend contact met ons op. Wie weet kunnen we hierin iets voor je betekenen!
Warme groet,
Esther