Elsa, een vriendin van mij, belde op of ze even langs kon komen. Ze moest voor het werk wat in Excel veranderen en kreeg het niet voor elkaar, of ik kon helpen. ’Absoluut, kom maar direct’ zei ik. Na 5-10 min had ik gedaan wat gedaan moest worden. Elsa snapte het nog steeds niet en zou wel weer langskomen als het anders moest. Ik bleef achter met machteloosheid en frustratie. Het voelt ZO onrechtvaardig, zij krijgt betaald voor werk dat ze niet kan en ik kan dat werk een korte tijd wel, maar zit thuis… Het voelt zo onterecht, ik pas niet in het werk-hokje dat de maatschappij hanteert en val dus buiten de boot…. Sinds covid is het thuiswerken normaal geworden. Waar vroeger thuiswerken alleen voor telefonische verkopers was, kan nu een groot deel van de mensen hun werk thuis uitvoeren. Maar in mijn re integratieproces is het nog steeds niet geaccepteerd. En dat frustreert! Waarom mogen ’gezonde’ mensen wel thuiswerken, krijgen mensen met fysieke problemen aanpassingen maar ik met mijn onzichtbare handicap, die in mijn hoofd zit, niet? Wat als ik wel zou mogen thuiswerken, in mijn tempo, onder mijn voorwaarden? Ik kan echt nog nuttig zijn voor de maatschappij! Maar ik pas niet in het vierkantje van re-integratie zoals het nu is, met reizen naar de arbeidsplek, sociaal contact wat enorm veel energie vergt. De batterij is dan bijna al leeg zonder dat ik een taak heb uitgevoerd. Als ik wel thuis mocht werken, mij nuttig en gewaardeerd voel, meedoe met de maatschappij: wat zou een enorme opkikker dat zou zijn voor mijn zelfvertrouwen! De mogelijkheden via zoom en teams zorgen dat je er wel bij kunt zijn, zonder al je energie al kwijt te zijn aan de reis, betreden van een (nieuw) gebouw, ontmoeten van (nieuwe) mensen en allerlei prikkels die daarbij horen. Dat ik op mijn manier, mijn voorwaarden aan het arbeidsleven mee zou mogen doen. Ik hoop dat de positieve houding tegenover thuiswerken in de nabije toekomst ook voor mensen met een niet zichtbare handicap uitkomst kan geven!
Geschreven door: Mathilde
Ook van Huis van Herstel maken we ons hard dat werkgevers meer gaan kijken naar wat er wel kan i.p.v wat er niet kan. Wanneer een werknemer goed weet wat zij nodig hebben om beter te functioneren en de werkgever werkt hier aan mee, dan ontstaat er een duurzamere samenwerking. De werknemer voelt zich gezien en gehoord én kan beter functioneren. Win Win! Het is jammer dat er nog niet zo naar gekeken word door veel werkgevers in Nederland. Laat werknemers meer zelf de regie pakken. Zo dring je verzuim terug, wisselen mensen minder snel van baan en veel mensen met een beperking en/of psychische kwetsbaarheid krijgen hierdoor sneller de mogelijkheid om deel te nemen aan de werkende maatschappij. Er mag nog veel gebeuren op dit gebied.
Dankjewel Mathilde voor jouw bijdrage en je openheid. Dat het maar voor meer bewustzijn mag zorgen en dat er meer mogelijkheden voor je komen.