“Ik beloof bij je te blijven, voor je te zorgen en van je te houden. In voor- en tegenspoed”. Je kiest helemaal voor elkaar. Zegt ja tegen elkaar en besluit samen verder te gaan. Je belooft elkaar trouw in voor- en tegenspoed. Zonder dat je misschien gelijk een beeld hebt bij deze ‘tegenspoed’. Hoe ga je dan met elkaar om als je door de donkere wolken die liefde niet meer voelt? Of door je vermoeidheid de puf niet meer hebt om liefde te tonen? In deze blog vertel ik over een huwelijk tussen 2 mensen met een psychische kwetsbaarheid.
Je partner valt uit
Voor ik deze blog begin, wil ik aangeven dat ik dit schrijf vanuit het perspectief van een heteroseksuele vrouw. Voel je volledig vrij om het woord partner, man, vrouw, echtgeno(o)t(e) zo in te vullen zodat het voor jou past 😊.
Schets voor jezelf een beeld van een gezond, jong stel. Beide werkend aan hun carrières, gezellige en drukke sociale levens, een eigen huisje net getrouwd en een gezinsuitbreiding op komst. Natuurlijk heeft elk huwelijk zijn kinken in de kabels maar verder loopt het soepel. En dan valt je partner uit. Hij of zij heeft je flink laten schrikken en er wordt een diagnose gesteld op mentaal vlak. Een burn-out.
Dit kan enorm veel gevoelens bij je oproepen. Ik kan me zo voorstellen dat je niet helemaal begrijpt wat jullie overkomt, want jullie leven was toch zo leuk en goed op gang? Je kunt gaan twijfelen aan de signalen die jij en je partner niet gezien hebben en waarom dan niet. Het is zelfs mogelijk dat je gaat twijfelen aan alles wat jullie opgebouwd hebben. Is het dan wel zo goed en houden we dan wel genoeg van elkaar? Of loopt mijn partner steeds op zijn tenen omdat hij of zij hier niet wil zijn? En misschien nog wel een belangrijkere vraag, hoe komen we hier weer bovenop?
Je partner gaat herstellen en dat vergt iets van jullie beiden. Ja, ook van jou als degene die geen last heeft van de daadwerkelijke klachten. Het is niet niks om je partner op deze manier te zien. Dit is waarschijnlijk niet de persoon die je kent. Negatiever, snel moe en overprikkeld, geen zin om mee uit te gaan of geen energie om überhaupt een film te kijken. Ook voor jou als de partner van is het moeilijk schakelen.
En dan val je zelf uit....
Zonder dat je het door hebt ben je in je thuissituatie de oplosser geworden. Je zorgt voor je partner met een burn-out, neemt zoveel mogelijk uit handen in het huishouden, hebt de zorg voor een jong kindje en loopt hard op je werk omdat het simpelweg druk is. Mocht je ook nog een achtergrond hebben waarin je gewend bent om je zelf wat meer weg te cijferen, is het recept al snel compleet. Let op, ik zeg absoluut niet dat iedereen in zo’n situatie zal omvallen. Maar het constant voorbij lopen van jezelf en je eigen grenzen is voor niemand voor langere periodes haalbaar.
Je valt zelf uit. Depressief en opgebrand. Ineens begrijp je nog beter waar je partner al die tijd al mee worstelt. Opnieuw zal dit enorm veel losmaken. Praktische vragen als hoe moet het nu met het huishouden en wie brengt de kleine weg naar de opvang. Het moeilijke is dat alles zo overweldigend is dat het moeilijk is om over deze dingen na te denken.
Hier geldt hetzelfde als ik in het vorige stukje schreef, ook voor jouw partner is dit moeilijk. Hoe rot is het dat zijn eigen vrouw hetzelfde heeft als waar hij al die tijd al mee struggelt. En probeer jezelf dan ook vooral even niet de schuld te geven. Want doordat hij stappen terug moest doen, deed jij er een stuk meer bij. En nu is het tijd voor jouw herstel.
Samen herstellen
Ik ben van mening dat er in zo’n situatie twee dingen kunnen gebeuren. Je groeit naar elkaar toe, of je neem afstand van elkaar. Uiteraard is het niet zo zwart/wit. Maar dit zijn de twee uitgangspunten die ik nu wil meenemen.
Als je beiden in therapie bent, krijgen jullie ook beiden opdrachten mee van de behandelaren. De een moet meer voor zichzelf opkomen en de ander moet meer rust pakken wanneer nodig en dit aangeven. Dit kan erg botsen. Denk hierbij aan kleine situaties als het eten klaarmaken voor het gezin. Als jullie beiden voelen dat dit teveel is en dit beiden aangeven, zal er toch iets lastigs ontstaan. Éen van de twee zal zijn behoefte aan de kant moeten zetten zodat de ander rust kan pakken. Vooral als er een kind is waar voor gezorgd moet worden, kun je simpelweg niet beiden kiezen voor even geen eten koken. Dit kan voor veel frustratie zorgen. Want wie is degene die nu aan de beurt is voor rust? Wie bepaalt wie het meest tegen zijn grens aanzit.
Ik geloof dat het best even zoeken is naar een goede balans hierin en vooral het goed begrijpen van elkaars behoeftes en gevoelens. Communicatie is key. Blijf met elkaar in gesprek. Ook als je boos bent of verdrietig. Zodra die communicatie stopt, zal het steeds lastiger worden om begrip voor elkaar op te brengen. Dit zal voor het herstel niet bevorderlijk zijn maar ook het huwelijk komt onder spanning te staan.
Maar hoe doe je dat dan? Samen herstellen?
Ik heb hier helaas geen kant en klaar antwoord voor. Ik snap dat je dit misschien wel had gehoopt. Wat ik wel heb, is een aantal tips die werkte voor mij en mijn huwelijk. Een huwelijk waarin we beiden al wat jaren tegen psychische kwetsbaarheid aanlopen en beiden in therapie zijn. Haal er vooral uit wat voor jou passend is!
- Neem geen beslissingen over belangrijke zaken in je relatie:
Dit vind ik misschien wel de belangrijkste tip. Soms kun je vanuit een heel somber of naar gevoel van hopeloosheid beslissen dat je beter uit elkaar kunt gaan. Of besluiten jullie voor een kind te gaan om je uit dit gevoel te trekken. Dit betekent niet direct dat je dit ook echt wilt. Het is onwijs lastig om midden in de storm te bepalen wat goede keuzes zijn. Mijn tip is om hier rustig de tijd voor te nemen en besluiten te maken als je hier op rustiger vaarwater over na hebt kunnen denken. Hierbij wil ik aangeven dat soms juist het ‘vastzitten’ in een ongelukkig huwelijk of andere heftige oorzaken in je relatie de oorzaak kan zijn van je problematiek. Dat is een ander uitgangspunt en dan is deze tip niet zo passend. Ik ga uit van samen herstellen in dit blog😊
- Blijf met elkaar in gesprek:
Dit vertelde ik hierboven natuurlijk al. Communicatie is zo belangrijk want anders blijf je maar raden wat er in iemand anders zijn hoofd omgaat. Zoals ik zelf herken, is er al twijfel genoeg over alles. Die stemmen hoeven niet aangewakkerd te worden doordat je denkt dat je partner iets over je vindt.
- Ga samen in gesprek met een behandelaar:
Het is vaak op aanvraag mogelijk om een of twee gesprekken samen te voeren bij je psycholoog. Zo kunnen jullie beiden delen waar je tegenaan loopt en hoe lastig het soms is om beiden rust te willen. In dit gesprek kunnen er handvatten aangeboden worden waar jullie op verder kunnen bouwen. Daarnaast heeft de behandelaar een beter beeld van de thuissituatie. Dit kan hij/zij weer meenemen in de behandelingen zodat het herstel soepeler verloopt.
- Geniet van de goede momenten:
Ook een belangrijke. Ondanks dat het heel zwaar kan zijn, is nooit alles negatief. Probeer deze momentjes samen te pakken of samen te delen. Kleine momentjes van dankbaarheid kunnen enorm belangrijk zijn. En dit hoeft niet groot! Deel met elkaar hoe fijn je het vindt dat je partner even een kop koffie wilde zetten voor je. Of lach even samen om leuke serie. Blijf die momenten samen nemen om in verbinding te blijven.
- Help elkaar:
Ik noemde net al die kop koffie en dat is natuurlijk heel fijn! Maar met help elkaar bedoel ik ook, wijs elkaar op bepaalde dingen die je herkend. Als je weet dat jouw partner te snel over zijn grenzen gaat, spreek hem daarop aan. Voor veel mensen geldt “opgeruimd huis, opgeruimd hoofd”. Dit kan alleen wel averechts werken als je eigenlijk te moe bent om op te ruimen. Persoonlijk merk ik aan mijn partner wanneer hij opruimt omdat het moet en hij hier eigenlijk te moe voor is. Dit zeg ik dan ook tegen hem. Ga eerst maar zitten, die keuken komt wel. Met ‘help elkaar’ bedoel ik ook, neem preventief iets van elkaar over. Mocht je merken dat je wat meer energie over hebt, ruim de keuken dan even op. Of laat de hond uit. Als je merkt dat je partner even rust nodig heeft, stuur hem dan bijvoorbeeld even weg. Ga even lekker wat voor jezelf doen, ik red me wel hier. Dat kan enorm helpend zijn in het herstel en geeft een extra “ik voel me gezien en geliefd” boost.
- Wees niet elkaars therapeut:
Hoe verleidijk soms ook. Je mag je partner heus op dingen wijzen en hem of haar helpen. Het is echter niet jouw taak om therapeut te zijn. Alles wat jij leert kun je prima vertellen. Wie weet haalt je partner er nog iets uit voor zichzelf. Maar zorg er dus voor dat jullie gesprekken niet in therapiesessies veranderen. Spreek elkaar hierop aan mocht je er een vervelend gevoel bij hebben. Komt weer terug bij die communicatie 😉
Ik weet als geen ander hoe zwaar het kan zijn om samen tegen bepaalde problematiek aan te lopen. Maar ik merk ook hoe we naar elkaar toe gegroeid zijn door de last samen te dragen en te delen. We waarderen elkaar mee doordat we onze kwetsbaarheden op een heel ander level met elkaar delen. En we weten goed te plannen met onze kwetsbaarheid in het vizier. Ik wens dit jou ook, als je hier middenin zit.
Comments