De laatste weken/maanden hebben jullie vaker een blog van mij voorbij zien komen. Soms wat persoonlijk, soms wat meer gericht op een bepaald onderwerp. Dit blog past in de 1e categorie. Ik ga jullie meenemen in mijn laatste 2 maanden therapie. Wat doet dat met je als je een intensief traject gaat afsluiten, wat komt er bij kijken en hoe houd ik me staande. Ik hoop dat je er wat aan hebt!
Therapiemoe
In april 2018 werd ik voor het eerst ziek. Echt ziek. In de jaren hiervoor heb ik wel vaker last gehad van sombere gevoelens en burn-out klachten. En daar heb ik toen die tijd ook wel wat hulp bij gezocht. Maar zo erg als het nu was, was het nooit. Ik was zwanger en heb heel veel last gehad van misselijkheid. Doordat ik aan huis gekluisterd was, kregen mijn sombere gedachten de vrije loop en raakte ik in een prénatale depressie. Hierbij ontwikkelde ik een angst om de deur uit te gaan vanwege de constante misselijkheid. Geen pretje dus!
Onze dochter werd geboren en alles leek even koek en ei. Tot ik mijn oude levensstijl weer probeerde op te pakken en ik helemaal naar de bodem zakte. Ik werd doorverwezen naar de basis GGZ door mijn praktijkondersteuner. Hier kreeg ik nog niet echte harde diagnoses maar woorden als paniekstoornis, angststoornis en depressie vielen. De doorverwijzing naar de specialistische zorg volgde snel en in heel 2019 ben ik behandeld. Maar het hielp niet voldoende. In werd weer doorverwezen naar een andere instelling en weer was ik maanden in therapie. Ook dit hielp steeds net niet voldoende. Er bleef iets knagen waardoor ik steeds terugviel. Uiteindelijk was daar de laatste doorverwijzing. Een therapie traject van 1 jaar, in een groep, 2 dagen per week. Daar stond mijn wereld wel even stil van. Ik moest even op de wachtlijst en in die tussentijd hebben we medicatie opgestart om het leven voor mij wat leuker te maken. April 2021, exact 3 jaar nadat ik ziek werd, kon ik instromen. Ik had al zoveel therapie gehad dat ik ondertussen een beetje mijn drive was verloren. Therapiemoe, zoals ik dat graag noem. De aard van het beestje is echter om hard aan de bak te gaan en alle kansen te pakken. Dus dat deed ik ook hier. Maand 10
Een hele, hele beknopte samenvatting van mijn therapieloopbaan. Ik zit ondertussen in mijn 10e maand groepstherapie. Schematherapie om precies te zijn. En dit is pittig. De eerste weken waren overweldigend, het midden was zwaar want je moet je bloot gaan geven, en nu zit ik in de laatste fase. En ook dat is zwaar. Ik weet nu namelijk precies hoe het voor mij werkt. En dat mag ik gaan doorbreken. Klinkt misschien wat simpel, maar dat is het niet. Het is de bedoeling dat je behoorlijke ingesleten patronen gaat aanpassen. Alles wat automatisch gaat, mag je opnieuw gaan inregelen in je gedachtenpatroon en in je gedrag. Ik merk nu dat ik in mijn beleving in 1 van de moeilijkste fases zit. Ik ben bij de kern beland en vind het eng om daarover te praten. Zelfs na 10 maanden. En de kennis dat ik over 2 maanden hier klaar ben, maakt me best zenuwachtig. Hoe gaat dat dan daarna? Ik ben heus niet klaar over 2 maanden. Afscheid is een proces
Éen van mijn therapeuten zegt vaak: “Afscheid is een proces en niet alleen een moment”. Ik denk dat dit proces voor mij begonnen is. De aankomende maand staat voor mij nog heel erg in het teken van “alles eruit halen wat erin zit”. Ik zit nu nog midden in mijn groeiproces en pak de moeilijke dingen aan. Hoe zwaar ik dat ook vind. En in mijn achterhoofd ben ik vast begonnen met afronding. Dit betekent denk ik niet dat ik nu niet meer opensta voor nieuwe groepsgenoten of nieuwe inzichten. Het is voor mij ook ontdekken. Ik denk dat het goed is om me te beseffen dat ik straks iets anders mag gaan doen. Dat ik er heus klaar voor ben. De aankomende maand lijkt het me goed om dat vertrouwen te laten groeien. Mijn leer proces stopt namelijk niet met dat de therapie stopt.
Er spoken veel vragen door mijn hoofd. “Ga ik hierna nog wat doen qua therapie of begeleiding” “Wat wil ik dan gaan doen en wat is passend”, “Wat gaan mijn behandelaren aanraden wat betreft nazorg?”. Die nazorg is namelijk wel nodig. Als je 12 maanden lang zo intensief therapie hebt gevolgd, ga je in een soort gat vallen. En daar bereid ik me op voor. En eerlijk, ik bereid me ook voor op het feit dat ik niet meer hoef. Dat ik die 2 dagen gewoon thuis mag zijn. Aan de gang kan gaan met mijn eigen bedrijf wat ik recent gestart ben en me hopelijk verder kan ontwikkelen als vrijwilliger bij Huis van Herstel.
Mooi bruggetje
Huis van Herstel dus 😉 Een mooiere overstap kon ik even niet verzinnen, haha! Het lijkt voor de hand liggend dat ik bij Huis van Herstel een traject kan gaan volgen. Dit is wat ze doen natuurlijk! De verbinding maken tussen therapie en “de werkelijkheid” of wel de samenleving. Ik voel hier een kleine maar. Twee zelfs. Ik heb namelijk al eens een traject gevolgd in 2020. Toen ik nog dacht dat ik wel even zou kunnen re-integreren tijdens dit traject. Viel dat even tegen. Marloes en Ivanka hebben mijn ogen geopend en mij geholpen om te zien dat ik echt nog meer hulp nodig had. Ik weet op dit moment niet of ik echt de motivatie heb om nog een groepstraject aan te gaan. En ik gebruik het werkboek op dit moment nog steeds om goed voor mezelf te blijven zorgen. Het signaleringsplan is aangepast en uitgebreid en ik hoor stiekem nog steeds een kleine Marloes in mijn hoofd als ik over dingen twijfel! Dus twijfelpuntje voor mij.
Laat ik wel even duidelijk zeggen dat dit dus geen twijfelpunt is voor het programma! En over Huis van Herstel. Ik heb hier een veilige haven gevonden waar ik nog steeds in mag bewegen. Dat helpt dus al bijna 2 jaar in mijn proces! Een mega aanrader!
De aankomende weken ga ik bijhouden wat ik beleef aan het afronden van mijn therapie. En daar ga ik jullie in meenemen in een volgend blog! Zit je zelf ook in deze fase en heb je vragen of wil je het graag even hebben over eventuele angsten of onzekerheden, schroom dan niet! Je kunt hieronder altijd een reactie achterlaten, een DM sturen op Instagram of het contactformulier invullen op de website.
Stay safe!
Liefs Angela