It takes a village to raise a child.

Een Afrikaanse spreuk die ik ooit wel eens had gehoord, maar waarvan ik (nog) niet begreep wat het inhield. Totdat ik als ouder er alleen voor kwam te staan met vier kinderen onder de 10 jaar.

Het was een keerpunt in ons leven, vanaf nu gingen wij met ons vijfjes het flikken!

De verantwoordelijkheid die ik voelde was enorm en de lat legde ik extreem hoog.

Mijn eigen jeugd brandde nog in mijn rugzak en ik moest en zou het beter doen dan mijn eigen (ook alleenstaande ) moeder.

Hulp vragen deed ik niet, ik was ontzettend goed in het verbergen hoe het werkelijk ging,

uiteindelijk sleepte ik mezelf voort met de gordijnen letterlijk en figuurlijk dicht.

Ik was alles geworden wat ik niet wou: mijn moeder!

Ik had overtuigingen die mij in de weg stonden. Ik moest het bijvoorbeeld ‘alleen’ kunnen en

hulp vragen zag ik als falen. Een kind krijgen was het mooiste wonder wat je kon meemaken

en het enige wat ik wist was dat het één grote fantastische ervaring zou worden, de

welbekende roze wolk. Die wolk was er niet, niet de eerste keer en ook niet de keren erna.

Ik vond het ontzettend zwaar op alle manieren, lichamelijk maar ook mentaal. Ik weet nog

dat ik na de geboorte van mijn oudste dochter elke dag minimaal een uur totaal gebroken

zat te janken op het balkon. Ik had een kind gekregen maar had mij nog nooit zo ellendig

gevoeld en alleen. Schuldgevoelens kwamen al snel om de hoek kijken gevolgd door

negatieve gedachten. Ik had het er met niemand over en had ook het gevoel dat ik de enige

was hierin.

Had ik twintig jaar geleden maar geweten wat ik nu weet! De uurtjes huilen op het balkon

waren kraamtranen die iedere vrouw ervaart, het alleen moeten doen is belachelijk want

niemand kan het alleen, maar ook dat de bekende roze wolk vaak niet magisch verschijnt

met zingende unicorns, is nu gelukkig meer in de openheid dan 20 jaar geleden.

Helaas zijn we er nog niet en zijn er nog heel veel ouders die worstelen achter gesloten

gordijnen, ouders die nog steeds de overtuigingen hebben dat hulp vragen falen is en niet

open durven zijn. Deze ouders hebben vaak een klein (of helemaal geen) sociaal netwerk.

Dit was bij mij ook het geval en daardoor voelde ik mij alleen en had ik het gevoel dat ik bij

niemand aan kon kloppen.

De ouders met jaren ervaring kunnen naar mijn mening helpen om meer openheid te

creëren over hoe het werkelijk is als ouder zijnde. Stop met de fantastische verhalen dat

jouw kindje al kan kruipen, tellen en drie talen spreekt. Dat alles faaantastisch is en lekker

gaat. Dat jouw kinderen nooit ruzie maken, dat je nooit denkt waarom wou ik kinderen of

jezelf huilend opsluit in de badkamer omdat je belachelijk hard geschreeuwd hebt tegen je

kroost. En mocht je voor het eerst op kraamvisite gaan: ga een half uurtje, kijk de

kraamvrouw even goed in de ogen en vraag alsjeblieft hoe het écht gaat met de ouders.

Het ouderschap is de meest gecompliceerde relatie die je ooit zal hebben. Het zal je alle

hoeken van de kamer laten zien op manieren die je van te voren niet kan bedenken.

Er zijn dagen dat je jezelf voort sleept als een zombie en dagen dat je huppelt van geluk.

Dit is nog maar de eerste fase van het ouderschap, daarna komt ook nog dat je mag

loslaten! Ineens zijn die kleine monsters een kop groter en willen ze weg van je.

De duizenden plakkerige kusjes en knuffels waardoor je ‘s avonds uitgeput in bed viel heeft

plaats gemaakt voor een arrogante uitdagende blik. Geloof mij, hun zijn er aan toe maar jij

als ouder nog he-le-maal niet! Ik kan alleen maar zeggen: veel succes met deze fase, hierna

komt er weer een betere periode.

Wat ik je mee wil geven is: vraag hulp! Je kan het niet alleen en dat moet je ook niet willen.

Ik dacht altijd dat eerst de kinderen kwamen, dan heel veel andere dingen en vervolgens ergens onderaan kwam ik. Aan jezelf denken was in mijn hoofd egoïstisch. Dat dit onzin is en je juist goed voor jezelf moet zorgen leerde ik tijdens het traject van Huis van Herstel.

Het is gewoon echt waar, als jouw batterij leeg is kan je niet voor anderen zorgen.

Je moet echt ruimte en tijd nemen voor jezelf en dit kan al een uurtje per dag zijn.

Als je na het lezen van mijn blog dingen herkent of ook ondersteuning kan gebruiken hoe je beter balans krijgt voor jezelf neem dan contact op en dan wordt er samen met jou gekeken naar wat jij nodig hebt en of we iets vanuit Huis van Herstel voor je kunnen doen.

Liefs, Maroeska