It takes a village to raise a child.
Een Afrikaanse spreuk die ik ooit wel eens had gehoord, maar waarvan ik (nog) niet begreep wat het inhield. Totdat ik als ouder er alleen voor kwam te staan met vier kinderen onder de 10 jaar.
Het was een keerpunt in ons leven, vanaf nu gingen wij met ons vijfjes het flikken!
De verantwoordelijkheid die ik voelde was enorm en de lat legde ik extreem hoog.
Mijn eigen jeugd brandde nog in mijn rugzak en ik moest en zou het beter doen dan mijn eigen (ook alleenstaande ) moeder.
Hulp vragen deed ik niet, ik was ontzettend goed in het verbergen hoe het werkelijk ging,
uiteindelijk sleepte ik mezelf voort met de gordijnen letterlijk en figuurlijk dicht.
Ik was alles geworden wat ik niet wou: mijn moeder!
Ik had overtuigingen die mij in de weg stonden. Ik moest het bijvoorbeeld ‘alleen’ kunnen en
hulp vragen zag ik als falen. Een kind krijgen was het mooiste wonder wat je kon meemaken
en het enige wat ik wist was dat het één grote fantastische ervaring zou worden, de
welbekende roze wolk. Die wolk was er niet, niet de eerste keer en ook niet de keren erna.
Ik vond het ontzettend zwaar op alle manieren, lichamelijk maar ook mentaal. Ik weet nog
dat ik na de geboorte van mijn oudste dochter elke dag minimaal een uur totaal gebroken
zat te janken op het balkon. Ik had een kind gekregen maar had mij nog nooit zo ellendig
gevoeld en alleen. Schuldgevoelens kwamen al snel om de hoek kijken gevolgd door
negatieve gedachten. Ik had het er met niemand over en had ook het gevoel dat ik de enige
was hierin.
Had ik twintig jaar geleden maar geweten wat ik nu weet! De uurtjes huilen op het balkon
waren kraamtranen die iedere vrouw ervaart, het alleen moeten doen is belachelijk want
niemand kan het alleen, maar ook dat de bekende roze wolk vaak niet magisch verschijnt
met zingende unicorns, is nu gelukkig meer in de openheid dan 20 jaar geleden.
Helaas zijn we er nog niet en zijn er nog heel veel ouders die worstelen achter gesloten
gordijnen, ouders die nog steeds de overtuigingen hebben dat hulp vragen falen is en niet
open durven zijn. Deze ouders hebben vaak een klein (of helemaal geen) sociaal netwerk.
Dit was bij mij ook het geval en daardoor voelde ik mij alleen en had ik het gevoel dat ik bij
niemand aan kon kloppen.
De ouders met jaren ervaring kunnen naar mijn mening helpen om meer openheid te
creëren over hoe het werkelijk is als ouder zijnde. Stop met de fantastische verhalen dat