Toen ik geboren werd kreeg ik iets extra's. Een soort van ongewenst huisdier waar ik levenslang voor moet zorgen. Ik heb hem (ja t'is een hij) een naam gegeven om het makkelijk te maken als ik het moet uitleggen. Dit gebeurd niet heel erg vaak, mensen praten liever niet over dit soort huisdieren.
Mijn monster!
Als ik terug kijk naar mijn jeugd was hij altijd aanwezig, op een andere manier dan nu maar waar ik was, daar was hij. Op mijn 15de kwam niet alleen ik in de puberteit maar ook mijn monster. Hij kwam meer op de voorgrond, hij begon te praten en groeide steeds groter. Op een avond was hij uitgegroeid tot een immens beest. Hij hing groot over mij heen en schreeuwde de meest pijnlijke dingen. Hij hield niet meer op en zijn stem overheerste alles. Dit was de eerste keer dat ik de controle over mijzelf verloor. De jaren daarna heb ik op verschillende manieren hulpverlening gezocht en gehad. Bij geen enkele hulpverlening stelde ik mij volledig open, niemand vertelde ik echt over mijn monster en wat er werkelijk in mijn hoofd gebeurde. Ik schaamde mij en belandde altijd in oude patronen. Doorgaan, niet klagen en vooral laten zien naar de buitenwereld dat het super goed gaat. Het monster hield ik verborgen zover als mij dit lukte.
Toch waren er ook momenten dat het monster te groot werd en ik momenten had dat ik de controle verloor. Rond mijn dertigste liet ik mij vrijwillig opnemen. Het monster was inmiddels zo groot geworden dat hij dagelijks als een zware last over mij heen hing. Dagelijks was ik tegen hem aan het vechten zodat ik niet opnieuw de controle zou verliezen. Ik kreeg twee soorten medicatie en na vier dagen was ik weer thuis. Ik kwam ook terecht bij een psychiater. Een oudere vrouw die ik altijd omschreef als een oud Engelse strenge juf. Zij keek door mij heen als ik luchtig zei dat het wel goed ging. Zij bouwde vertrouwen op en gaf mij het gevoel dat ik mocht vertellen over mijn monster. Ze had ook een andere naam voor hem en vertelde dat er meer mensen zijn die een monster hebben. Dat er monsters bestaan op verschillende manieren en dat het mogelijk is om een leuk leven te hebben mét het monster, want het was wel duidelijk dat mijn monster permanent zou blijven en niet meer weg zou gaan. Zij gaf mij ook hoop, het was mogelijk een leuk leven, in harmonie leven met mijn monster en hem af en toe ook de ruimte geven. Monddood maken zou niet gaan lukken, maar de regie terug pakken was wél mogelijk en daar ging ik voor. Ik heb er een kleine tien jaar over gedaan om mijn monster te leren kennen, om te begrijpen wanneer hij gaat mopperen, wanneer hij gaat schreeuwen en wanneer hij te groot wordt waardoor ik niet meer in staat ben om te leven. Trauma's aangepakt met o.a. EMDR en diverse therapieën om inzichten te krijgen in mijzelf.
Ik begon te begrijpen hoe ik oude patronen in stand hield die ongezond waren voor mijzelf. Ik leerde om los te laten en hoe ik mijn leven moest omarmen en het belangrijkste mijzelf. Mijn monster zit tegenwoordig rustig vanuit z'n plekje te kijken hoe ik door mijn leven heen huppel. Er zijn nog steeds momenten dat hij tevoorschijn komt en een poging doet om mijn leven over te nemen. Soms geef ik hem even de ruimte, want als ik hem angstvallig gevangen houd zal hij op een later tijdstip drie keer zo sterk tevoorschijn komen. Dat weet ik inmiddels want ik ken hem beter dan tien of vijf jaar geleden. Elke keer als ik de controle verloor, leerde ik weer iets over mijn monster. Triggers doet hij het goed op, daar voedt hij zich mee. Onzekerheid vindt hij ook geweldig, dat geeft hem de ruimte om even flink tekeer te gaan. Toen ik eindelijk zover was dat ik met mijn monster kon leven bleef ik op mijn hoede en angstig. Hoe lang zou dit gaan duren? Wanneer zou het weer mis gaan? Inmiddels ben ik acht jaar verder en heb ik nog steeds de controle. Wat niet wil zeggen dat ik hem kan vergeten, of dat hij nooit meer ineens tevoorschijn komt want bepaalde triggers blijven lastig. Zolang ik eerlijk blijf naar mijzelf en blijf kijken naar wat van mij is en wat van het monster, heb ik er vertrouwen in dat er maar één iemand bepaalt wat ik doe met mijn leven en dat ben ik!
Heb jij ook zo'n soort monster, vergelijkbaar of op een andere manier? Sta je aan het begin of heb je inmiddels helder wat jouw monster doet maar heb je meer nodig om jouw leven leuk te maken? Dan raad ik je aan om eens contact op te nemen met de lieve mensen van Huis van Herstel. Hun traject is op elk moment geschikt omdat je patronen gaat onderzoeken en kijken naar wat jij nodig hebt in jouw leven. Wat ik je wil meegeven is dat je niet alleen bent, je hoeft het ook niet alleen te doen alleen ligt de eerste stap bij jou (ook de derde of driehonderdste)
Veel liefs, Maroeska en haar monster.
