We zijn allemaal bekend met het woord burn-out en kennen allemaal wel iemand in onze omgeving die hier last van heeft of heeft gehad. Maar zelf… nou zelf krijg ik echt geen burn-out, dat is meer iets voor een leraar die zijn beste tijd toch al heeft gehad.
Nou ja, zo dacht ik er tenminste over. Tot een jaar of 3 á 4 terug. Tot ik zelf de diagnose burn-out kreeg.
Diagnose Burn-out
Na een nacht op de eerste hulp van het ziekenhuis, waar ik de avond voor ik de diagnose kreeg naar toe werd gebracht, wilde ik het nog niet
echt geloven. Want een burn-out is toch niets voor voor een kerel van begin 30? Ja, het was druk op het werk en mijn vrouw had een moeilijke zwangerschap. Maar ik zou toch geen burn-out krijgen. Ik ben toch geen mietje! Ik voel me alleen wat meer moe dan anders. Een paar goede nachten slaap doen vast wonderen.
Op het moment dat ik van onze huisarts hoor dat ik een burn-out had, was mijn eerst reactie ongeloof en verdriet. En dan komen de vragen. Wat gaat dit beteken voor mijn werk? Kan ik mijn werk nog wel doen hierna? En hoe lang gaat dit duren? Wat betekent dit voor de rest?
Het stukje van de huisarts naar mijn huis is ca. 200 meter lopen. Halverwege was ik al doodmoe en liep ik als een soort dronken vent over de stoep te zwalken. Maar een burn-out? Dat zal wel meevallen. Toch? Volgende week ben ik gewoon weer aan het werk!
Nadat ik het met mijn vrouw had besproken en mijn werk had ingelicht, begon het meer door te dringen. Ik heb een burn-out. Mijn lichaam en geest zijn letterlijk uitgebrand. En hier begon het eerste kleine stapje naar herstel. Het laten bezinken en langzaam gaan realiseren dat ik zo lang over mijn grenzen ben gegaan. Ik sloot dit af met een fikse middag dut.
En hoe verder?
Gelukkig ging mijn werk er goed mee om. De eerste reactie was dan ook: “blijf thuis. Je bent ziek gemeld en de bedrijfsarts neemt vanzelf contact met je op.” Ik realiseer me dat niet iedereen de luxe positie heeft waarin je werkgever zo onwijs achter je staat. Onder andere hierdoor heb ik geen druk gevoeld om zo snel mogelijk aan de bak te gaan. Het heeft mijn herstel enorm bevorderd. Dus mochten er werkgevers meelezen. Wees mild met je werknemer. Ze willen echt maar kunnen het simpelweg niet. Het helpt niet om al met een plan van aanpak aan te komen. Dit heeft mij echt sneller aan het werk gekregen.
En dan? Mijn werk heeft mij ziek gemeld en nu herstellen. Maar hoe ga je dat doen? Nou in mijn geval de eerste twee weken veel slapen. Je lichaam is letterlijk op. Je batterij staat al lang in de min en is nu doorgebrand. Met 1 nachtje extra slaap, ga je die batterij niet uit de min krijgen. Dus waar je in veel diagnoses het advies krijgt om lekker bezig te blijven, is nu het advies luid en duidelijk. Neem rust.
En actief ontspannen, ga dingen doen die leuk vindt. Actief ontspannen is dus niet keihard sporten. Of een rapport schrijven voor je werk. Of de hele dag gamen (hoe graag ik dat ook had gewild). Het betekent een rustige wandeling maken. Al is dat de 1e keer maar 5 minuten. Niet over je grens gaan. Één kop koffie drinken met een vriend op een terras. Geen 2. Want dan raakte ik al overprikkeld. Door het gesprek, de achtergrond geluiden en de mensen om me heen. En dat moest ik juist voorkomen. Het was fiks zoeken naar hoe ik hier balans ik ging vinden. Ik moest mijn batterij opladen. En dat duurde wel een tijdje.
Je gaat ook naar een psycholoog. Hoe hard je ook denkt dit niet nodig te hebben. Je krijgt hier tips en handvatten en gaat opzoek naar de reden dat jij maar over je grens bent blijven gaan.
Herstel
Na een maand of 3 begon ik weer langzaam met werken. Eerst een uur of twee per week. Zo bouwde ik langzaam op naar de 40 uur. Dit gaat met ups en downs. Met wat kleine terugvallen heeft het mij ongeveer een jaar geduurd voor ik goed en wel weer op de 40 uur zat. Nog steeds moet ik goed opletten dat ik niet in oude patronen terugval. Goed aangeven, zowel privé als op werk, wanneer het randje weer in zicht komt. En dus voorkomen dat ik weer over die rand ga. Ik heb het idee dat ik hier altijd wel ‘last’ van zal houden.
Gelukkig ben ik gezegend met een liefhebbende en begripvolle familie en vriendenkring. Zij helpen en ondersteunen mij en mijn gezin als dat nodig is. In combinatie met een begripvolle en meewerkende werkgever, besef ik me dat ik een goed netwerk om me heen heb waar ik op kan terugvallen.
We zijn ook allemaal bekend met het gezegde: ‘voorkomen is beter dan genezen’. En in het geval van een burn-out, heb ik dat zeker zo ervaren. Het is veel makkelijker om op tijd het een en ander in je gedrag aan te passen, dan om te herstellen van een volledige burn-out.
Kortom, wees niet bang om aan te geven wanneer het niet meer gaat. Wees niet bang hulp te vragen, geef je grenzen aan. En misschien de belangrijkste zeg ook eens nee.
Kamp jij met burn-out klachten? Weet dan dat je welkom bent bij Huis van Herstel. Twijfel je of wij een goede match met je zijn? Vul dan het contact formulier eens in op onze website. We gaan graag met je in gesprek en kijken met jou hoe we jou kunnen helpen.
Comments